Kijk ‘ns om je heen

In het Evangelie van de eerste Vastenzondag lezen we het verhaal van Jezus die zich terugtrekt in de woestijn. Eigenlijk staat dat er niet, er staat dat hij door de Geest naar de woestijn geleid wordt om door de duivel op de proef te worden gesteld. Dat is de openingszin van hoofdstuk vier. “En nadat hij veertig dagen en nachten gevast had, kreeg hij eindelijk honger”. Dan komt de bekoorder tot hem en krijgt het verhaal zijn beloop. In dit nummer van  ‘Rondom onze Toren’  is eenzaamheid het thema en daar kun je uiteraard hele bespiegelingen op loslaten. Laat ik eens een poging doen:

Eenzaamheid staat niet gelijk aan alleen zijn. Koningin Wilhelmina schreef dat al: “Eenzaam maar niet alleen” is de titel van haar boek dat in 1959 verscheen. Zo’n titel geeft meteen te denken. Vanaf haar achttiende is zij vijftig jaar koningin van ons land geweest en tegen het einde van haar regering maakte zij de moeilijkste periode door, de Tweede Wereldoorlog. Dit jaar lopen wij opnieuw met de bevrijders de opmars tot de Bevrijdingsdag in ons land van 5 mei tot 15 augustus, als ook op het laatste oorlogsbolwerk de kanonnen tot zwijgen worden gebracht.

Ik heb het me nu niet gemakkelijk gemaakt want ik moet terug naar die eenzaamheid, waarvan Jezus in het Evangelie geen gewag maakt. Hij was alleen in de woestijn, veertig dagen en nachten en hij at niet. Hij was niet eenzaam want hij was in gebed met zijn Vader al wordt over de inhoud van dat gesprek niets vermeld. Kun je zo lang met je vader in gesprek zijn? Ik heb dat nooit gedaan, zo lang waren wij niet bij elkaar en anders werden wij gestoord door anderen die zich in het gesprek wilden mengen. Jezus niet, hij bidt tot zijn Vader. Is dat iets anders dan “spreken met”. Ja, toch. Bidden is eenrichtingsverkeer, een gesprek is een dialoog. Je krijgt antwoord op wat je zegt. Je zult eens worden tegengesproken. Jouw mening wordt beantwoord met een andere mening, die misschien wel eens dwars staat op de jouwe en die je misschien tot andere gedachten brengt. Bidden is die monoloog waarin je je eigen woorden richt tot God, waarin je je dankbaarheid toont of waarin je om hulp vraagt, soms om uitkomst maar soms heb je niets nodig maar wil je gewoon je gelukkig zijn delen met Hem, waarvan jij weet dat die daartoe heeft bijgedragen, op welke manier dan ook.

Soms gebeurt het dat ik mij in een groot gezelschap bevind maar dat ik mij toch erg alleen voel. Dat ik niet tot een goed gesprek kom of dat de gesprekken langs me heen gaan omdat ik mij kennelijk op een andere golflengte bevind. Ik voel me dan niet eenzaam. Daarvoor komt dat te weinig voor en wordt het bovendien vaak afgewisseld met interessante gesprekken met vele anderen. Soms vind ik het ook wel eens lekker om gewoon alleen te zijn.

Maar als dat alleen zijn vervormt tot het gevoel van eenzaamheid, dan wordt het tijd om in actie te komen. Kijk dan eens om je heen en zie wat er zoal gebeurt. Klim op de toren en kijk eens rondom onze toren wat er aan de hand is in de wereld. Begin bij de buren, dan had je ook beneden kunnen blijven, ja, ik heb hem, maar kijk soms ook eens verder. Niet te ver, want de oplossing voor dat probleem is veel dichterbij dan je misschien wel denkt. Maar bedenk wel dat je eenzaamheid niet voorbij hoeft te zijn als je niet meer alleen bent. Er is meer voor nodig. Kijk om je heen maar met een andere blik dan eerst. Kijk met een nieuwsgierige blik, met een mededeelzame blik en ga de wereld in en vertel je verhaal. Kom uit je woestijn en laat je bekoren door de mensen om je heen en de hele wereld zal van jou zijn.

Jan Sentveld