Als je de bijdrage voor “Rondom onze Toren” moet schrijven omdat de deadline verstrijkt, en je weet dat het blad begin mei verschijnt, dan is het toch wat lastig. De Keukenhof mag dan geopend zijn, ik heb nog niet dat echte voorjaarsgevoel dat je van mei verwacht. In mei leggen alle vogels een ei, u weet wel, maar hier lopen twee trotse nijlganzen met hun negen pullen de kost te vergaren in het gras, het is een pracht gezicht, ook al vrees ik voor
de toekomst want nijlganzen zijn echt baasjes, hoe moet dat straks?
Hoe gaat het toe in de wereld? Is er al een bestand in Oekraïne en waarom dan nog niet? Heeft onze regering alle problemen een beetje op een rijtje gekregen of gaan we toch dit jaar al ter stembus? Is de leegloop in diverse kerken al een beetje stil gevallen? Allemaal vragen waarop we het antwoord hoogstwaarschijnlijk nog niet zullen hebben. Welke nieuwe problemen hebben zich voorgedaan? Zo kun je nog wel even doorgaan. Zijn er dan toch ook nog positieve dingen te melden?
Ik heb een scheurkalender gekregen en elke dag kan ik mij over iets anders beraden. Ik pakte zomaar die van 3 mei a.s., de dag waarop u misschien dit stukje leest en wat staat daar: ”Als je gelooft dat je steeds weer sterker kunt zijn dan je dacht, kun je de hele wereld aan”. Daar kan ik wel wat mee, dat geeft me toch weer wat meer vertrouwen in de dag van vandaag en misschien ook in die van morgen, al weet je nooit wat er dan weer gebeuren kan. Dat is wel het leuke aan zo’n kalender, elke dag een nieuw probleem maar ook een nieuwe oplossing en je zou daaruit kunnen afleiden dat er altijd een oplossing is voor elk probleem. Als je van die oplossing uitgaat, heb je het probleem al grotendeels opgelost en dat lijkt me een prettige gedachte. Het geeft je de mogelijkheid om de aanpak van het probleem ook zo te regelen dat die de oplossing niet in de weg staat. Ook zo’n zin om even over na te denken. De manier waarop problemen worden opgelost moet het probleem uiteraard niet groter maken en soms krijg ik de indruk dat dit vergeten wordt in onze wereld, er zijn voorbeelden te over.
Heeft mijn scheurkalender nu ook jullie aan het denken gezet? Dat zou toch wel mooi zijn, laat het mij maar weten. Misschien kan ik nog wel meer voorbeelden met u delen.
Mag ik nog even iets zeggen over die nijlganzen?
Terwijl ze in het gras naar eten zochten, kwam er plots een stevige bui.
Moeder nijlgans spreidde haar vleugels en beschermde haar hele have tegen de stevige regen. Toen die een beetje afnam, kwamen een voor een de kuikens weer eens kijken of de kust al veilig was. Dat was een pracht gezicht.
Als je dus bescherming nodig hebt, zoek dan niet te ver. Onder moeders vleugels zit je veilig.
Jan Sentveld