Er is al zoveel over de liefde geschreven dat ik de vraag om er zelf iets over te schrijven in eerste instantie als heel lastig ervoer. Gaandeweg kwamen er toch allerlei herinneringen boven en vormde zich het volgende: als klein en enig kind van mijn ouders heb ik, terugkijkend, misschien wel liefde ervarenmaar nooit zoals ik dacht dat het hoorde te zijn.
Mijn vader was ernstig ziek en mijn moeder tobde met diabetes in een sterk ontregelende vorm. Ik zwierf daar een beetje tussen deels als mantelzorger, deels als kind. Als je dan in de puberteit komt en de liefde ineens een ding wordt, dan kan dat alle kanten opgaan. Bij mij dus ook en ik begon een zoektocht naar de, toen door mij zeer geromantiseerde, liefde. Daar komt dan nog bij dat ik mijn eigen gevoelens leerde kennen en dat gaf bijkomende obstakels. Hoe ik als puber daarzonder kleerscheuren doorheen ben gekomen is nog steeds een raadsel, maar ik vond de liefde niet.
Dat kon ook niet want elk contact dat ik maakte toetste ik aan romantische en onhaalbare doelen zodat het al in de kiem gesmoord werd. Dus de liefde werd een kruistocht en naarmate ik ouder werd, bij tijd en wijle, ook een obsessie.
Het moest toch mogelijk zijn om de grote liefde te ontmoeten en voor altijd gelukkig te zijn. Dat Disney-idee is lang bij mij gebleven en meerdere mannen hebben daarondermoeten lijden. Toen ik dan uiteindelijk in een langdurige relatie belandde dacht ik dat alles goed zou komen. Maar ook hier bleek dat de liefde complex is en slechts kan bloeien als er wederzijds acceptatie van de ander zijn gevormde persoonlijkheid is en geven voor het nemen gaat. Dat het toch anders liep dan in mijn bewierookte fantasieën bleek ook na enige tijd.
Was ik dan niet voorbestemd? Had ik misschien genoegen te nemen met het leven zoals ik het toen leed? Het was geen slecht leven, maar ik was diep ongelukkig. Zozeer dat ik afdwaalde en keuzes maakte die niet meehielpen aan een goed en gelukkig leven. Ik geloof en al toont zich dat niet in kerkbezoek, toch ben ik ervan overtuigd dat ik beschermd en gestuurd wordt op mijn pad. Tijdens een duister moment in mijn toenmalige leven ben ik door een vriend/buurman aan het denken gezet. Greep God toen ook in? Vaak heb ik hierover nagedacht. Vanaf dat gesprek zag ik weer toekomst, licht of hoe je het ook wil noemen. Ik heb mezelf aangepakt en dat bracht uiteindelijk Joep op mijn pad. Vanaf het allereerste moment wist ik diep in mijn ziel dat dit hem was. De liefde heeft mij toen ook vanaf dag één geleerd hoe je een relatie goed houdt. Het kost geen moeite om je partner te nemen zoals hij is, om ruimte te bieden aan de ander want… het geeft zoveel in gelijke mate terug.
Wat heb ik van de liefde geleerd nu ik 15 jaar met hem samen ben? Ik heb geleerd dat je de liefde moet omarmen, moet genoegen nemen met wat je om je heen hebt, daar de rijkdom van zien, achterover leunen en er van genieten. Ik heb geleerd dat de liefde niet beter is bij de anderen, niet nog mooier of groter kan, maar dat het prachtig is in de armen van degene die onvoorwaardelijk van je houdt. Heb ik de liefde die ik zo graag wilde vinden als kind dan ook gevonden? Jazeker, niet in de pastelroze Disney-versie uit mijn jeugd, maar een volwassen, diepe en intensere vorm dan wat ik toen ooit voor mogelijk had kunnen houden. Voor mij is de liefde de hoeksteen van mijn leven en ik heb d’r gevonden.
Willem de Wit