”Ook leer je er samen te werken. Dat is misschien wel het mooiste van de scouting”
De lente is begonnen. Hoewel 21 maart vooral veel regen kende is het in Hillegom vooral een kunstwerk in de natuur. De bollenvelden staan in volle bloei. Het is dan ook een feest naar hier te mogen afreizen om op bezoek te gaan bij Hanneke Sentveld voor alweer de 3e editie van het interview.
Hanneke is geboren in Egmond Binnen waar ze ook Jan heeft leren kennen. Samen zijn ze naar Lisse verhuisd voor de baan van Jan, 16 jaar terug hebben ze Lisse verruild voor Hillegom.
Hanneke en Jan zijn al jong getrouwd toen Hanneke 18 was. Toen ze 19 was mocht ze haar dochter Mariska op de aarde verwelkomen, later kwam zoon Gerard er bij. Deze laatste woont tegenwoordig in de Verenigde Staten, Flemington om precies te zijn. Dit ligt 1 uur van New York.
Hanneke is een echte moeder geweest voor de kinderen. Ze zorgde voor het reilen en zeilen thuis en was er altijd voor de kinderen. Toen deze jong waren vond ze het leuk om voor hen de kleding zelf te maken. Maar ook de trouwjurken van haar zus en Mariska kwamen van de hand van Hanneke.
Toen de kinderen jong waren was Hanneke actief in de scouting. Het mooie van de scouting vindt ze dat iedereen daar wordt geaccepteerd zoals hij of zij is. Belangrijk vindt ze ook:’’ Alles wat de scouting doet houdt jonge mensen van de straat. Zo drinken en roken ze niet, en hangen ze niet eindeloos in de kroeg’’. Ook leer je er samen te werken. Dat is misschien wel het mooiste van de scouting. Een jaar of 10 heeft ze meegeholpen als leiding van een groep meiden (10-13jr, toen heette dat nog padvindsters). Door de drukke baan van Jan en de kinderen moest ze hier helaas mee stoppen.
Hanneke is er trots op dat kleindochters Marjolein en Dorenda beide ook in de leiding van de scouting zitten naast hun weekendbaantjes en studie. Ze vind het mooi dat ze op deze manier laten zien wat voor een ander over te hebben. Dat is niet verkeerd!
Zowel Hanneke als Jan zijn van huis uit Rooms Katholiek. Door minder leuke ervaringen met de pastoor en het niet meer mogen voorgaan van Jan in lekendiensten omdat hij ‘niet over de papieren’ zou beschikken zijn ze op zoek gegaan naar een andere kerk, waarbij ze zich thuis voelden. Die diensten deed Jan overigens al vele jaren.
Toen ze hoorde van de Oud Katholieke kerk moest gekozen worden tussen Haarlem en Leiden, ze woonden precies in het midden. In Haarlem binnengekomen kwamen ze Betty tegen die vroeg:’’Wat komen jullie doen?’’ Ze kregen een pakket boeken en gingen in de kerk zitten. Hanneke:’’Ik dacht, ik kom hier niet meer, veel te ingewikkeld’’. Gelukkig was er toen de hulp van Hildo en Jan Meerveld. De boeken kregen ze met de lintjes op de juiste pagina’s en er werd af en toe omgekeken of het allemaal nog te volgen was. Dat was het moment van thuiskomen in de kerk. Ze ervaarden warmte en hartelijkheid. Dit was anders dan het onzichtbaar opgaan in een grote massa die ze vanuit de Roomse zusterkerk kende.
Dit alles gebeurde ongeveer 13 jaar terug. Het enthousiasme van Hanneke en Jan kreeg gevolg! Ook dochter Mariska en haar man Paul kwamen mee, met uiteraard de dochters. Hanneke heeft dan ook mooie herinneringen aan de viering waarin ze met zijn zessen toetraden tot de Oud Katholieke kerk.
De gemeenschap, de warme deken die je voelt, het welkom zijn het priesterschap voor man en vrouw. ‘’Alles is goed, je mag je eigen mening hebben’’. De koffie en ontmoeting na de dienst, het hoort allemaal bij het samen kerk zijn. Dit is wat Hanneke mooi vindt. En de gesprekken bij de koffie hoeven niet altijd over de preek te gaan, we zijn mens met elkaar, en kerk met elkaar.
Het geloof staat centraal in het leven van Hanneke en Jan. Ze kunnen niet zonder. Het is fijn dat ze dit met elkaar kunnen delen. Het met elkaar stil zijn, en de kracht opdoen voor de week die komt.
Wat velen weten is dat Hanneke 8 keer de Nijmeegse 4 daagse heeft gelopen samen met Mariska. Het is ooit begonnen terwijl ze aan de kant stonden te kijken en Mariska zei dat ze dat ook wilde doen. Hanneke besloot enige tijd later mee te gaan trainen en uiteindelijk ook mee te lopen. Die week was hun week samen. Het begon op zondag met de oecumenische viering in de Stevenskerk.. Deze dienst eindigt altijd met het 4 daagse lied, dit is een mooie traditie. Tijdens het wandelen hebben ze korte en lange gesprekken, soms niks. en dat is goed! Het is 4 dagen topsport. Hoewel je wordt binnen gedragen als je bij de finish komt, een prachtig moment, missen de deelnemers de toeschouwers op de dijken, daar staat niemand. Ook dit jaar gaat ze met Jan weer naar Nijmegen om Mariska en Paul en haar broer Sjaak aan te moedigen. Ook Marjolein en Dorenda hebben de Vierdaagse al meerdere keren gelopen.
Zoals u als lezers weet schrijft Jan iedere editie een stukje voor onze nieuwsbrief en website. Maar wat weinigen weten is dat Hanneke deze eerst moet goedkeuren. Vaak zijn er kleine puntjes die nog verbeterd kunnen worden, Jan past deze dan graag aan en daar hebben wij het leesgenot van. Dit doet Hanneke al lang. Vroeger al ging ze met een rood potlood de toespraken die Jan moest houden na om te kijken of er wat verbeteringen mogelijk waren. ‘’Eenmaal heeft hij een preek geschreven voor in de kerk. Waardeloos vond ik die! Hij is daarna een andere gaan maken welke prachtig was!’’
(noot van de redacteur: Vol verwachting wacht ik de correcties af na het opsturen van het proefexemplaar)
Aan Hanneke leg ik de volgende punten voor:
De mooiste kerk vind ik:
‘’Niet onze eigen kerk. Die is niet vreselijk mooi. Hij is ook niet lelijk, maar het zijn veel stenen. Dit is niet te omschrijven. Wel vind ik er rust, en dat is het belangrijkste’’. Erg mooi vind ze de kapel van O.L.V. ter Nood in Heiloo. Niet de mooiste kerk misschien, maar het voelt er goed en het geeft er rust. Als kind is ze bruidje geweest in het bedevaartsoord in de grote kapel. Met witte schoenen aan en natte voeten van de regen. Nu komt ze er nog tijdens fietstochten of bezoek aan vrienden/familie in de omgeving. Hanneke brandt er altijd 2 kaarsjes. één voor haarzelf en het gezin, één voor de andere die het nodig hebben.
Wat doe je met de veertigdagentijd/Pasen?
‘’ Met Aswoensdag vind je mij niet in de kerk. Ik vind de as op mijn hoofd niet prettig. In deze tijd probeert ze vooral veel stil te staan bij de lezingen en de naasten. Op goede vrijdag zullen we Hanneke en Jan helaas moeten missen. Ze gaan naar de Mattheus Passion. Voor een strenge vasten is ze te nuchter zegt ze. Als kind had ze een vasten trommeltje, dat heeft ze nooit bij de eigen kinderen ingevoerd. Belangrijker is wat je kan doen/veranderen. Een stukje stilte zoeken hoort daar ook bij.
Geloven maakt blij?
‘’Niet altijd natuurlijk’’. Toen haar vader jong overleed, of Jan’s broer toen hij pas 31 was, toen kon ze niet blij geloven. ‘’Als alles goed gaat kan je blij geloven, is flauwekul’’. Op haar 20e toen dit allemaal gebeurde heeft ze gedacht om met de kerk en het geloof te stoppen. Toch heeft ze gerelativeerd. En ze is blij nog bij de kerk te zijn. Het katholieke geloof is een blij geloof. Er word meer gelachen in katholieke kerken dan in protestantse kerken. Hoewel de liturgie wat strakker lijkt, is het geen somber geloof.
Over 5 jaar…
Hoop ik dat we als kerk nog bij elkaar in Haarlem komen. 5 jaar is een lange tijd, zeker met het weinige aantal kerkgangers die we hebben op zondag. Vooral valt het op dat er weinig jonge mensen en kinderen zijn. Het lijkt de laatste tijd weliswaar weer iets aan te trekken, maar dit is voornamelijk met volwassenen. 13 jaar terug zaten er wekelijks 10-15 kinderen in de kerk, op dit moment is er een tekort aan jonge mensen. Als kinderen meegaan naar de kerk krijgen ze het mee, en blijft het in het geheugen. Ze weten dat ze er op kunnen terugvallen. De terugkerende jeugd kan de toekomst zijn.
Na een prettig interview komt Jan er nog bij zitten en sluiten we de middag gezellig af. Ik begeef mij weer richting de trein, onderweg om het interview te gaan uitwerken. Nogmaals bedank ik Hanneke voor haar medewerking aan het interview!
Niels Ras