Het valt niet altijd mee om in de juiste stemming te komen teneinde iets zinnigs te schrijven voor de tijd waarin ons parochieblad verschijnt. Als ik naar buiten kijk, is de wereld wit en ook vannacht wordt er sneeuw verwacht.
De komende week zal het overdadig gaan regenen en daar zitten we nu ook niet op te wachten; we hebben al genoeg water te verwerken gekregen, dus laat nu de zon maar schijnen. Het is heel goed mogelijk dat, als u dit leest, de lente al is aangebroken. Toen ik vorige week door Nieuw-Vennep reed, stonden de narcissen daar al volop in bloei en dat geeft mij toch een behoorlijke kick, we gaan de goede kant op.
Ja, de dagen lengen al weer en nog even en de Keukenhof gaat weer open, daar heb ik zin in. Wij allemaal wel, denk ik en dat is terecht. Dat betekent ook dat we ons gaan voorbereiden op Pasen, we hebben Carnaval gevierd, de vastentijd gaat beginnen en in de muziekwereld wordt de Mattheus-passie weer uitgevoerd. Dat brengt ons toch in de goede sfeer; dat gecombineerd met de wekelijkse vieringen, die allemaal vooruitlopen op Pasen. Dat is toch wel heel mooi, laat die vieringen maar komen.
Waar wij ons toch zorgen om kunnen maken is de onrust in Oost-Europa en het Midden-Oosten. Ik schrijf “onrust” maar het is gewoon “oorlog” en het dient allemaal nergens toe. Waarom dan? Kunnen we dan niet gewoon samen leven op deze aarde? Samenleven met elkander, met elk ander dus? Waarom lukt ons dat nou niet? Daarbij komt nog dat ik hier twee gebieden heb genoemd, maar er zijn nog veel meer gebieden waar men de wapens heeft genomen om de ander te vernietigen en er zijn nog veel dreigingen op plaatsen, die een kruitvat genoemd kunnen worden en waar je dus geen vuurtje moet laten branden.
Wij bidden elke zondag voor vrede in de wereld en dat doen wij terecht. Wij vragen God om die vrede tot stand te brengen, maar is God wel in staat om die vrede ook werkelijk tot stand te brengen? Is het niet veel meer onze taak om die vrede tot stand te brengen, te beginnen in onze directe omgeving, in onze gezinnen, in onze dorpen en steden. Tussen de sportverenigingen en gewoon op straat, waar soms dingen gebeuren die daar helemaal niet thuis horen, zo ga je toch niet met elkaar om. Als het tussen de gewone mensen goed gaat dan halen die leiders het toch niet in hun hoofd om acties te gaan voeren.
Zomaar even een jeremiade van een oudere, die ook geen kans meer ziet om al dat onrecht om te keren en zich afvraagt wat hij nog teweeg zou kunnen brengen om hier iets in te verbeteren. Dan zou die Lijdenstijd toch wel eens een goede tijd kunnen zijn om jezelf tot inkeer te brengen, zodat je wel in de goede sfeer komt om alles een beetje te kunnen begrijpen en je te realiseren dat wij zelf niets kunnen veranderen aan die toestand in de wereld, maar dat wij wel in staat zijn om onszelf in een sfeer te brengen, waarin wij begrip kunnen krijgen voor onze naasten. Als dat begrip er is, dan is er nog wel meer mogelijk. Luister maar eens naar die Mattheus-passie. Goede kans dat het dan toch een Zalig Paasfeest wordt.
Jan Sentveld