Sinds de laatste “Rondom onze toren” verscheen, is er heel veel veranderd
en ik hoop maar dat we elkaar nog herkennen als we elkaar weer mogen
ontmoeten en of we dan de moed hebben om elkaar weer gezellig te
benaderen, te omarmen liefst en dan eens lekker om de tafel gaan zitten om
eens gewoon bij te praten zodat we weer een beetje op de hoogte raken van
elkaars besognes. Van de mooie dingen, die wij in het verschiet hebben en
van de problemen waar we het hoofd aan moeten bieden. Die laatste keer
was in november en nu is 2022 alweer tot februari genaderd en je gelooft het
niet maar de narcissen bloeien alweer langs de kant van de weg. Als wij uit
het raam de zon kunnen zien ondergaan op de kortste dag, dan gaat hij onder
links van de Maartenskerk in Hillegom. Maar twee weken later dan doet hij
dat alweer aan de rechterkant en dat betekent dus dat hij elke dag twee
minuten later ondergaat maar ook twee minuten vroeger opkomt. Mooi hè,
we gaan dus de zomer tegemoet en dat biedt hoop.
Toch is er wel heel erg veel gebeurd en we zijn allemaal geraakt door het
ziek worden van Rianne en het veel te snelle aflopen van haar leven te
midden van ons. We konden afscheid nemen via de streaming maar we
konden Thijs, Maria, Inne en Lykle niet in de armen nemen om hen te
ondersteunen in hun verdriet. We konden het ook niet delen met elkaar en
daarom zeg ik, zal het nooit meer zijn zoals het geweest is, voor niemand van
ons. Vanzelfsprekend hebben we een manier gevonden om ons medeleven te
betuigen maar gevoelsmatig zijn we daarbij veel te kort geschoten. We
hadden zoveel meer en anders gewild maar het werd ons onmogelijk
gemaakt door dat stomme virus.
Het is nu 20 januari als ik dit schrijf en het is februari als u dit leest. Ik weet
dus dat de kerken weer open zullen gaan maar nog niet hoe. Ik weet dat we
nog steeds anderhalve meter afstand moeten houden maar kun je dan ook
contact maken en houden? En durven we dat allemaal want de variant
verspreidt zich razendsnel en je ziet hem niet aankomen, het kan ook een
haar zijn of een het, ik weet het niet. Moet ik er bang voor zijn? Ook zo’n
vraag, je wilt toch niet ziek worden? Maar word je er ziek van, een beetje
misschien. Het aantal besmettingen loopt nu razendsnel op, vandaag al
42.000 en hoeveel zijn dat er al geworden als u dit leest? Ik hoorde iemand
zeggen dat het er wel 80.000 kunnen worden en hoeveel komen er dan in het
ziekenhuis of op de i.c. en hoeveel komen er dan te overlijden. Geen
opwekkende berichten en ik wilde het juist een beetje positief houden.
Dat proberen we ook elke zondag in de streaming. Het is prachtig dat het kan
maar ik vind het triest dat het moet, dat het kennelijk niet anders kan want ik
wil graag actief lid zijn van onze kerkgemeenschap en dat betekent dat je
actief deelneemt aan de kerkdiensten, dat je kunt meezingen en meevieren en
dat je na afloop gezellig met elkaar de overgang viert naar de normale
zondagsviering voor iedereen thuis in de eigen familiekring. Dat betekent
dus dat ik wel het een en ander mis en ik vraag me af of het ooit weer zal
worden zoals het ooit geweest is. Mijn mening kent u, die staat boven dit
stuk. Jammer dat dit ook niet anders kan.
Jan Sentveld