Om te voldoen aan het verzoek van onze programmeur van het parochieblad “Rondom de toren” een artikel te schrijven over het onderwerp “Vreest niet”, schiet ik onmiddellijk terug in de tijd, toen onze schrijver Bredero die oproep al deed in zijn brieven en daar in zijn eigentijdse Nederlands schreef, “ende despereert niet”. Nu is de meer letterlijke vertaling dat ons aangespoord wordt niet te wanhopen maar die uitdrukking lijkt mij vandaag de dag toch zeer toepasselijk. En toch weet je niet hoe de wereld ervoor staat tegen de tijd dat ons parochieblad zal verschijnen, je weet niet eens of het wel zal verschijnen want vandaag de dag wordt alles gecancelled, zoals onze westerburen zeggen, al verstaat elke Nederlander het 
woord, als die tenminste wel eens op Schiphol is geweest. Daar wordt dit woord misschien wel het meest gebruikt, omdat onze luchtvloot nu gewoonlijk voor het grootste deel aan de grond staat. Alles is of wordt afgeblazen maar onze Eucharistievieringen worden via het internet tot ons gebracht. Dat weer wel, hè, dat is toch een bewijs van de vooruitgang. Dat hadden we vroeger niet. Bredero zou niet weten wat hij zich daarbij zou moeten voorstellen.
Voor ieder van ons is de situatie verschillend, al komen veel zaken wel overeen. We proberen het contact met anderen zoveel mogelijk te beperken tenzij dit per telefoon, e-mail of gewone post gaat maar lijfelijk contact op minder dan anderhalve meter wordt toch ten sterkste afgeraden. Dan hoor je plotseling een bericht dat een man van 75 is besmet met het virus en dan besef je toch dat jezelf ook tot die risicogroep behoort. Trouwens, wie hoort er niet toe? Als je pech hebt en tegen het virus oploopt, moet je hopen dat je het gemakkelijk weet te verwerken, zonder te veel problemen. Zo wordt groepsimmuniteit bereikt – dat zou wel eens het woord van het jaar kunnen worden – en zo ben je voorlopig beschermd. Verder moeten we het gewoon afwachten.
Het coronavirus zal de geschiedenis ingaan zoals dat gold voor alle virussen die ons hebben bedreigd in het verleden. De Spaanse griep rond 1920, diverse polio-besmettingen. Wie herinnert zich de golven kinderziektes nog tot de zestiger jaren, met mazelen, tuberculose, difterie, kinkhoest, de bof, rode hond, tetanus en nog andere. De meer moderne uitbraken noem ik maar niet eens. Ze hebben allemaal veel ellende gebracht maar er is ook weer een einde aan gekomen. 
Dat zal nu ook weer gebeuren. Op enig moment zullen wij bevrijd blijken te zijn van het coronavirus. Ondertussen moeten we niet bevreesd zijn, al mogen we best bezorgd zijn om de mensen om ons heen en om onszelf. Je weet nooit wat er kan gebeuren, maar dat geldt wel voor elke dag.
Daarom wens ik u allemaal het allerbeste toe en ik hoop u straks allemaal weer te ontmoeten in de eerste Eucharistieviering, als alles achter de rug is. Tot die tijd herhaal ik de wens van Bredero: “ende despereert niet”.
Jan Sentveld
