29 februari 2008, vandaag, 2018.
10 jaar geleden. Ik was tien jaar, toen. Nu twintig.
Vanaf vandaag zal ik je altijd langer niet hebben gekend dan wel.
Herinneringen worden steeds minder, ze worden een kleiner deel van alle herinneringen in mijn hoofd. Ik wou dat het er meer waren en dat ik ze nooit vergeten zou. Daarom heb ik ze op geschreven.
Ik schreef hoe het grind in Neeroeteren kraakte, op de oprit van bomma als we aankwamen. Hoe we daar vissoep gingen klaarmaken en hoe jij en bomma dan beschuit in de soep deden. Hoe je op de verjaardagsfeesten van Jonatan en mij in Neeroeteren aan de traiteurs vroeg om de kaarsen niet aan te steken omdat je jongste zoon dat graag wou doen. Hoe teleurgesteld we waren als ze niet hadden geluisterd. Hoe jij met je vingers aangaf hoe lang de autorit terug naar huis nog zou duren. Hoe het soms nog één vinger en driekwart was. Hoe rood je lievelingskleur was terwijl ik later begreep dat je kleuren anders zag dan ik vanwege je kleurenblindheid.
Ik schreef hoe ik je van de grote lange trap in het huis in de Wilhelminastraat zag komen met je kort gekapte krullen waarop ik je Bertje durfde noemde. Ik schreef op hoe lam je lievelingsdier was, en je lievelingseten. Hoe jij een ballon kreeg van de dokter en ik jouw warme hand vasthield bij een griepprik, hoe we op dat gebied beide niet flink waren. Hoe je je even erbarmelijk voelde als die Portugese stier, die net zoals jij het gevecht verloor, hoe jij in Portugal nog vóór het gevecht begon de arena verliet, maar in je eigen strijd nooit voor het rode doek wilde vallen.
Het is een greep uit wat ik nog van je weet, uit hoe ik ons hier herinner.
Ik moet helaas ook opschrijven hoe het onweerde de eerste nacht nadat je overleed.
Hoe ik niet begrijp dat vaders
of hoe ik niet wil dat ik
of hoe ik verlam als ik denk aan
of waarom ik nog steeds wacht op
en hoe dood zo onmenselijk lijkt
maar eigenlijk het leven ís
en hoe aarde zo donker kan zijn en zwaar weegt
en hoe ik je hier vandaag nog mis.
ik wou dat het anders was.
nu kijk ik graag op je terug. het leven, het licht en de liefde laten ons vooruit kijken en in het nu leven.
Johannes Wirix