Gelukkig bestaat er vakantie. We waren allemaal even weg. Of we waren nergens heen maar voelden ons toch op reis. Even een vlucht nemen, of een fiets, trein of auto. Ademen op een andere plek. Ergens verblijven, verdwijnen en daar verder gaan. Want ver-anderen betekent weinig dichtbij blijven. Anders is verder weg, weg van het bekende en het gewoon gewordene. Maar dat voel je pas als je terugkeert.
Steden waren gevuld met mensen die normaal gezien in andere steden wonen. Mensen zochten wat ze zelf niet hadden. Ik ben terug in België nu. Ze kijken hier omlaag en ze kijken hier weg, de Belgen. Ik reis naar de repetities voor een nieuwe theatervoorstelling met de trein. Ze komen te laat en ze wachten niet op elkaar, de treinen. Gelukkig houden de wolken ons gezelschap, anders zou het maar kaal zijn. Soms wil ik vooruit gaan in de tijd, onnatuurlijk snel. Soms wil ik dingen uit het verleden combineren met dingen in de toekomst en niet in het nu leven, omdat dat het moeilijkst is.
Na een maand in Rome deze zomer, na het spelen van onze voorstelling van Tsjechov en twee weken zomerlessen aan de toneelschool, heb ik mijn vrienden daar dag gezegd niet wetende wanneer we elkaar terug zouden zien. Ik weet nog niet wanneer ik terugkeer. Soms is het beter, en even harder, te missen zonder dat het terugkomt dan een verlangen te hebben dat niet wordt beantwoord. Ik was twee weken in New York deze zomer, waarvan ik vijf dagen een roadtrip maakte door de New Yorkse staat. Wat was het zalig om even niks te moeten vastleggen en elke dag verrast te worden door de natuur en de vriendelijkheid van mensen, dat was het tegenovergestelde van een dagelijkse sleur. New York City zag ik als een stad met de mooiste en de lelijke kant van de mensheid. Een stad opgebouwd dankzij immigratie. Met alle culturen, tradities, religies en talen samen. Maar wel tot een welvarende zakenwereld die hard en onmenselijk is. En dat allemaal op de bodem die oorspronkelijk van de Native Americans was, die daar door de Hollanders verdreven zijn geweest.
Na een weekje Spanje, genietend van zon, zee, heerlijk eten en drinken en het leren van de tekst voor de nieuwe voorstelling, begonnen de repetities voor een nieuw toneelstuk, ik werk mee als stage. De start liep samen met de eerste schooldag voor de Belgische scholieren. En zo voelde het ook voor ons op de eerste repetitie: spannend en back toreality, beide voeten op de grond. Het was al een heftige eerste week, vol serieus en geconcentreerd werk, met professionals en budgetten, maar met passie en plezier. ik hoop dat ik dit mag blijven doen en niet van de honger zal omkomen.
Er zijn dromers en er zijn jagers. Dromenjagers jagen op de dromen. Dromers dromen over jagen. ik ben blij om terug te zijn, op de bodem waar ik vandaan kom, om dromen waar te maken door terecht te mogen komen in een dagelijkse sleur. Gelukkig bestaat ‘ie.
Johannes Wirix-Speetjens