Wanneer de zon er op een dag meer niet is dan wel of zich verschuilt achter de wolken, dan lijkt het alsof we in het zoeken naar licht enkel duisternis kunnen vinden. Als we wandelen kijken we naar de grond en als het regent maken we ons kleiner, omdat we denken zo minder water op te vangen. In die dagen lijkt het niet uit te maken wat we doen: fietsen, werken, breien, de hond uitlaten of slapen, omdat we toch overal even weinig zonlicht vangen. Het is ook even wennen dat de blaadjes op de grond liggen en niet meer aan de bomen hangen. Het lijkt alsof er een storm heeft plaatsgevonden, maar het zijn gewoon de seizoenen. Het najaar geeft ons de opportuniteit lichtheid te gaan zoeken, in kleur en humeur, juist omdat het moeilijker te zien is. In donkere dagen is het gemakkelijk de lichtheid te verliezen. De stad waarin ik woon doet mij soms zelfs vergeten dat ik zelf natuur ben. Alles staat hier altijd aan, gaat hard en valt niet uit. Maar natuur leeft zoals natuur hoort te leven, met vallende bladeren, wankelende bomen en regendruppels. Natuur is niet altijd online, en wij dus ook niet. Als ik mijn eigen zware gedachten zie als de wolkenvelden boven mijn hoofd, voelt alles minder donker en dan kan ik er met een afstand naar kijken.
Ik kan enkel dankbaar zijn voor het licht als ik ook de duisternis omarm. Ik kan pas van een dag genieten als ik een nacht goed heb geslapen. Een overwegend grijs wolkendek maakt een straal zonlicht of een stukje blauwe hemel nog bijzonderder. Er zijn in geen enkel seizoen zoveel regenbogen als nu te zien. Soms ben ik beter in verlangen naar dan in genieten van. Het is als leven in verwachting van, in de hoop op en het geloof in, zoals in de adventsperiode die over enkele weken aanbreekt. Vertrouwen op dat wat komt, met liefde en rust voor dat wat nu is en dankbaarheid voor dat wat is geweest.
Enkele weken geleden wandelde ik op een zondagavond naar huis met mijn fiets in de hand wat ik normaal nooit doe. Lopend door straten in Antwerpen die ik nog nooit zo goed gezien had, zag ik in een restaurantje een vriend zitten die ik al veel te lang niet gezien had. Hij, een klassieke gitarist die ik ken van op het Conservatorium waar hij één jaar studeerde, wenkte me naar binnen. Vorig jaar studeerde hij een jaar in Jeruzalem, nu is hij dus terug. Als chassidische Jood spreekt hij Jiddisch en leert hij Hebreeuws. Hij vertelde me dat liefde in het Hebreeuws ahava is. Het is geen actie zoals liefhebben, liefde krijgen of ontvangen, want aha betekent geven. Het gaat erom toewijding en tijd te geven aan datgene dat of diegene die je liefhebt. Zoals liefde bij ons verbonden is met een gevoel, is het woord in het Hebreeuws dus letterlijk een actie.
Een jaar geleden woonde ik in Rome voor het derde jaar acteren aan de toneelschool. Nu in België beginnen mijn werkdagen zo ongeveer wanneer de kantoor- of schooldag van die dag bijna is afgelopen, tegen vijf uur. Als mensen zich naar huis begeven, wanneer voor veel mensen de avond begint en de dag eindigt, moet voor mij het meeste nog gebeuren. We toeren door Vlaanderen met de voorstelling Woesten, die we in totaal 21 keer spelen tot 20 december. We spelen voor uitverkochte zalen van vier- tot achthonderd mensen. Regelmatig spreek ik na de voorstelling mensen die nog nooit naar theater zijn geweest en die ontzettend aangegrepen en geïnspireerd worden door het toneelstuk en door het hele concept theater. Het stemt me ontzettend tevreden om keer op keer te zien hoe we met zijn vijven op de scène samen met de tekst de mensen zo kunnen raken. Tot het licht in de zaal uitgaat, dan gaat iedereen weer naar huis. Verlangend naar het licht van de nieuwe dag!
Johannes Wirix-Speetjens