Morgen is het vrijdag en dan moet ik mijn stukje inleveren voor de Nieuwsbrief van onze parochie “Rondom onze toren”. Over het algemeen lukt het me wel om dat gedaan te krijgen maar deze keer heb ik er iets meer moeite mee. Dat komt vooral door de emotie die een sterfgeval in de familie kan oproepen, ook al ben je er nog zo goed op voorbereid. Gisteren is mijn broertje overleden op 58-jarige leeftijd. Hij werd geboren op mijn 17e verjaardag als nummer zestien in dat grote gezin van ons en bij aangifte op het gemeentehuis bleek er geen plaats meer voor hem te zijn in het trouwboekje van mijn ouders. Hij werd er nu onderaan bijgeschreven op de plaats waar ruimte was gelaten om andere, veelal kerkelijke, gebeurtenissen te vermelden, wat overigens nooit is gebeurd omdat er ook nog een kerkelijk trouwboekje was. Bij broer Ton werd een paar jaar geleden een hersentumor geconstateerd net als bij een andere broer die inmiddels alweer 27 jaar geleden is overleden. Na alle medische behandelingen bleek hij toch uitbehandeld en was het wachten op zijn heengaan.
Zo’n gebeurtenis grijpt je toch aan en iedereen is er op zijn eigen manier mee bezig. We hebben allemaal op waardige wijze afscheid kunnen nemen en ondanks alle ernst bleek er ook ruimte voor veel humor en dat maakte het afscheid iets gemakkelijker. Het verlichtte in elk geval de emotie van dat moment voor allebei. Daarbij werd ook de vraag even zichtbaar over onze bestemming na dit aardse leven. Iedereen heeft daaromtrent zijn eigen gedachten. Gelukkig maar. Ik ben bang dat als die bestemming zeker was, we of er erg tegen zouden opzien of er heel erg naar zouden uitzien. Ik herinner me een uitspraak van Toon Hermans, die mij heel erg gerust stelt.
Toon vroeg zich af wat nou het verschil was tussen een gelovige en een ongelovige bij zijn overlijden. Hij zei: Een gelovige die overlijdt, die is er. Een ongelovige, die is er geweest.
Prachtig hè! Nu weer terug naar de sleur van alledag? Waar hebben we het over?
Jan Sentveld