Wat een vreemde periode maken we mee! Het lijkt wel of alle aspecten van het dagelijks leven op hun kop zijn gezet. En dan hebben we nog niet eens in een totale lockdown gezeten. Ik hoop dat jullie het allemaal redden en dat het goed met jullie gaat.
Ik vind het best een lastige tijd. Ik werk gelukkig nog volledig in het verpleeghuis en we hebben de boel gelukkig nog vrij van corona weten te houden door op tijd de nodige maatregelen te nemen. Scherpe maatregelen die nodig zijn maar die het werken er – zeker in de eerste weken – niet leuker op maakten. De bewoners die voor het grootste deel lijden aan verschillende vormen van dementie merken er vaak gelukkig niets van maar voor hun families is het moeilijk en pijnlijk om geen fysiek contact te hebben met hun ouders, grootouders etc. Het heeft soms hartverscheurende momenten opgeleverd die ons niet in de koude kleren zijn gaan zitten.
Gelukkig hebben we het inmiddels eerder over versoepelingen dan over restricties.
Net als voornoemde families mis ik het fysieke contact erg. Iemand zien die je kent, van wie je houdt en diegene dan niet een hand of een kus of een omhelzing mogen geven. Dat doet me veel verdriet. Zij die me kennen weten wat een fysiek mens ik ben. Ik moet altijd even elektrische ladingen delen met je. Maar nu dus even niet.
“Houdt afstand!” “Blijf thuis!” “Volg de pijlen!” “Dit is geen ingang!”
Vanmiddag zag ik een vrouw met haar zoon trachten een kast in de auto te krijgen. Het ging niet soepel dus bood ik mijn hulp aan. Ze bedankte ervoor. Hoeft niet en we proberen 1,5 meter afstand te houden, vertelde ze. Ze heeft gelijk maar het stemde me treurig.
Ik kan termen als ‘anderhalvemetersamenleving’ en ‘het nieuwe normaal’ niet meer horen.
Daarom mis ik de kerkdiensten ook. Niet eens zozeer vanwege de rituelen maar eerder om de verbinding. Even sta je dicht bij elkaar in gevoel, gedachte en gebed. Want dat is wat ik zo sterk voel sinds ik in de kerk kom. Aansluiting en contact. Eensgezindheid en samengaan. Wat me trof toen ik voor het eerst in de OK kerk kwam was de vredesgroet. Ik vond en vind het nog steeds zo bijzonder om even de kerk door te gaan en je medemens aan te raken, in de ogen te kijken en iets moois mee te geven.
Dat is ook de reden waarom ik niets kan met de online kerkdienst. Het is goed dat het er is maar na de eerste uitzending heb ik niet meer gekeken. Want ik miste juist dat wat ik zo fijn vind aan de kerk: deelnemen. Bij de online dienst voel ik me geen deelnemer maar toeschouwer. En in deze tijd deprimeert mij dat.
Maar er gloort hoop, er is licht. Ik laat me niet meer meeslepen door de doemdenkers. We gaan hieruit komen. En we zien elkaar snel weer. Ook al is dat voorlopig (diepe zucht) op anderhalve meter afstand.
Vincent Tiggelman